Nie możesz przewidzieć pogody ani cen zbóż, więc by zapewnić sobie stabilny zysk, musisz dbać o zwiększanie plonów. Kluczowe tu jest niwelowanie negatywnych zjawisk pogodowych, które wpływają na skuteczność nawożenia. Chroniąc azot, który dostarczasz do gleby wraz z nawozami, wykorzystujesz w pełni jego zalety.
Stabilizatory azotu są relatywnie młodą kategorią na polskim rynku, jednak na świecie znane są już od przeszło 40 lat. Dowiedz się więcej na ten temat i spójrz na zysk inaczej!
Zwiększanie dawek azotu ponad zalecane w celu pokrycia strat jest nieefektywne dla upraw i szkodliwe dla środowiska. Stabilizujemy azot właśnie po to, by zapobiegać jego stratom i zapewnić roślinom uprawnym dostęp do tego pierwiastka wtedy, kiedy jest im on potrzebny. Umożliwia to obniżenie dotychczas stosowanego poziomu nawożenia o ok. 20% od ogólnych powszechnie przyjętych zaleceń nawozowych.
Nowe odmiany roślin uprawnych oferują wyższy potencjał plonowania, ale jednocześnie wymagają innego spojrzenia na potrzebę nawożenia azotem, aby uzyskać z nich maksimum plonu. Przykładem mogą być tu nowe odmiany kukurydzy typu stay green. Wymagają one dużej dostępności azotu w glebie, nawet pod koniec wegetacji (utrzymywanie zielonych liści blokuje przemieszczenie azotu do kolb). Nowe odmiany pszenicy czy rzepaku przy intensywnej ochronie fungicydowej wykazują przedłużone zapotrzebowanie na azot w okresie nalewania nasion i ziarna. Dlatego właściwe zarządzanie dostępnością azotu przez cały okres wegetacyjny ma znaczenie dla wykorzystania pełnego potencjału plonowania roślin uprawnych.
Nitrapiryna,
jest jednym z najefektywniejszych inhibitorów nitryfikacji spośród wszystkich obecnie dostępnych. Osiąga skuteczność powyżej 80%, tj. więcej niż inhibitory ureazy czy inne inhibitory nitryfikacji. Działa długo i wystarczy ją stosować tylko raz w sezonie. Działa stabilizująco na formę amonową, co umożliwia jej stosowanie zarówno z nawozami zawierającymi formę amidową, jak i tymi, które zawierają formę amonową. Nitrapiryna działa z mocznikiem, RSM™, saletrą amonową, siarczanem amonu, saletrosanem, gnojowicą, obornikiem, pomiotem kurzym, pulpą z biogazowni i innymi.
1. Prowadzenie karty pola
Należy systematycznie gromadzić dokładne informacje dotyczące plonów, wysianych gatunków i odmian roślin uprawnych, dawek nawozów azotowych oraz wyników badań gleby. Dzięki tym informacjom można dokładniej monitorować i korygować gospodarkę azotem, aby zwiększyć zyski i chronić środowisko.
2. Określenie realnych plonów docelowych dla każdego pola
Należy obliczyć średnie plony z każdego pola dla danego gatunku rośliny uprawnej z kilku ostatnich lat (pominąć rok najgorszy). Tę średnią przyjąć jako realny oczekiwany plon przy obliczaniu dawki nawozów, uniknąwszy jego nadmiaru.
3. Dostosowanie dawek azotu
Dawki azotu zależne są od przewidywanego tempa i stopnia mineralizacji materii organicznej w glebie, przedplonów uprawianych na polu (rośliny motylkowe, strączkowe, zbożowe itp.), stosowanych nawozów organicznych. Po określeniu realnego plonu docelowego na polu należy obliczyć potrzebną dawkę azotu, korzystając z ogólnie dostępnych metod bilansowania obiegu azotu, np. metodą bilansu na powierzchni pola (http://iung.pl/dpr/bilansowanie_skladnikow, W. Grzebisz, Nawozy i systemy nawożenia, t. 2, s. 48–60, PWRiL, 2009).
4. Oznaczanie poziomu azotu mineralnego w glebie
Należy oznaczyć zawartość azotu mineralnego w glebie, w strefie korzeni, aby określić jego aktualny poziom dostępny dla roślin. Jest to istotne, jeśli sieje się kukurydzę lub pszenicę ponownie na tym samym polu lub jeśli poprzednia uprawa dała plony mniejsze niż oczekiwane. Monitoring zapotrzebowania na azot w trakcie wegetacji to niewielki koszt (około 150 zł na 10 ha), a może się przyczynić do znacznych oszczędności.
5. Stosowanie optymalnych dawek azotu
Zaleca się stosowanie optymalnych, wyliczonych dla planowanego plonu dawek azotu. Wzrost plonów przy przesadnie dużych dawkach azotu nie zrównoważy kosztu nawozu. Straty azotu najskuteczniej jest zmniejszać, stosując odpowiednie jego dawki i lepszą praktykę gospodarowania nim. FAQ
6. Stosowanie preparatu N-Lock™ Max® do ochrony azotu w strefie systemu korzeniowego
Optymalizacja poziomu azotu i niedopuszczanie do jego nadmiernych strat ma kluczowe znaczenie dla uzyskania oczekiwanego plonu. Dodanie inhibitora nitryfikacji N-Lock™ Max spowalnia przekształcanie azotu w formę azotanową i pomaga zmniejszać straty azotu powstałe na skutek wypłukiwania i denitryfikacji.
Dzielenie dawek nawozów azotowych stanowiło do tej pory jedyną metodę, prowadzącą do zwiększenia szans na zapewnienie odpowiedniej ilości azotu w glebie, w krytycznych fazach rozwojowych rośliny uprawnej. Nie prowadzi ono jednak do skutecznego i efektywnego ograniczenia strat azotu. Metody związane z dzieleniem dawek nawozów azotowych i wykonywaniem kolejnych zabiegów nawożenia w trakcie wegetacji roślin uprawnych są dodatkowo obciążone:
ryzykiem ograniczonego pobierania (susza w trakcie zabiegu powschodowego nawozem granulowanym) – dotyczy zbóż, rzepaku i kukurydzy,
możliwością uszkodzenia rośliny uprawnej (nawóz granulowany lub płynny) – dotyczy głównie nawożenia powschodowego kukurydzy,
utrudnieniami organizacyjno-ekonomicznymi (specjalistyczny sprzęt przy stosowaniu nawozu płynnego, odpowiednie warunki pogodowe w trakcie wysiewu nawozów granulowanych) – dotyczy zbóż, rzepaku i kukurydzy.
NitrapirynE można stosować w mieszaninie zbiornikowej z płynnym RSM™ przy wykorzystaniu opryskiwacza polowego.
Nitrapiryne można stosować z granulowanymi nawozami azotowymi (np.: mocznik, siarczan amonu, saletra amonowa) do 5 dni przed lub do 5 dni po ich wysiewie, przy wykorzystaniu opryskiwacza polowego, używając 100–300 l/ha wody jako cieczy roboczej.
Nitrapiryne można również stosować z nawozami organicznymi (np.: gnojowica, masa «pulpa» pofermentacyjna z biogazowni, obornik, pomiot kurzy) przed siewem rośliny uprawnej, kilka dni przed lub tuż po wywiezieniu nawozów na pole. Należy wykorzystać opryskiwacz polowy, używając 100–300 l/ha wody jako cieczy roboczej.
Uwaga:
Przed zastosowaniem produktu należy go wstrząsnąć i wymieszać zawartość opakowania aż do uzyskania jednorodnego płynu, następnie wlewać powoli odmierzoną ilość produktu do opryskiwacza, długo i dokładnie mieszając ciecz roboczą w zbiorniku. Mieszanie cieczy roboczej należy kontynuować w trakcie opryskiwania pola.
Przy stosowaniu przedsiewnym produktu N-Lock™ z nawozami mineralnymi i organicznymi –wymieszać je jak najszybciej z glebą poprzez zabiegi uprawowe.
Przy stosowaniu posiewnym i powschodowym działanie produktu jest zależne od wystąpienia opadów deszczu w ilości co najmniej 12 mm w ciągu 10 dni po zabiegu (średnie opady z wielolecia na terenie Polski w marcu wynoszą 33 mm).
W rzepaku ozimym i zbożach ozimych zastosować przed lub po ruszeniu wegetacji, w terminie stosowania startowego, wiosennego nawożenia azotowego.
Dostępność substancji odżywczych na danym polu jest zmienna i różna dla poszczególnych substancji odżywczych. Przyjmuje się, że rodzaj i pH gleby wpływają następująco na straty azotu:
Jeśli odczyn gleby wzrośnie powyżej wartości 7 (pH obojętne) do umiarkowanie zasadowego (7,6 do 8,3), straty w wyniku wypłukiwania i ulatniania azotu zwiększają się. Na glebach kwaśnych, na których pH jest poniżej 5, straty są relatywnie mniejsze.
Na rynku dostępne są dwa główne rodzaje stabilizatorów azotu: inhibitory ureazy i inhibitory nitryfikacji. Są one całkowicie różne.
Inhibitory ureazy (np. MoNolith 46, Super N46, Limus, Stabiluren, UREAstabil, Inhibitor Ureazy) wpływają na enzym – ureazę, katalizującą hydrolizę mocznika, który pozostał na powierzchni gleby. Ten proces przekształca formę amidową w formę amonową.
Inhibitory ureazy zapewniają do 10 dni ochrony tylko formie amidowej (mocznikowej) występującej w zastosowanym nawozie.
Rolnicy powinni dążyć do zwiększania plonów, dbając jednocześnie o środowisko. Dlatego zastosowane nawozy azotowe należy wykorzystać wydajnie.
Ponad 37 lat badań nad nitrapiryną, substancją czynną preparatu N-Lock™, dało następujące wyniki:
zmniejszenie wypłukiwania azotanów (nitryfikacja)
zmniejszenie emisji gazów cieplarnianych (denitryfikacja)
Zmniejszenie wypłukiwania azotanów i emisji gazów cieplarnianych uzyskano w każdym przypadku, kiedy formę amonową azotu stabilizowano nitrapiryną.
Nitrapiryna, wpływa jedynie na bakterie Nitrosomonas, nie wpływając na inne bakterie i grzyby glebowe. Substancja ta nie jest mobilna, kiedy przyłączy się do cząstek gleby, a rozkłada się wskutek hydrolizy w glebach ciepłych i wilgotnych. Nitrapiryna zmniejsza też emisję gazów cieplarnianych poprzez dłuższe utrzymanie azotu w formie NH4+.
Jedną z zalet stabilizacji azotu jest to, że kukurydza ma większą możliwość pobrania substancji odżywczej z gleby. W takim przypadku straty azotanów i ich odpływ z pola do wód gruntowych lub powierzchniowych zmniejsza się.
W 2003 roku w Martinsville (Illinois), firma Arise Research Inc. przeprowadziła badania na temat wypłukiwania azotanów. Udowodniono, że zastosowanie wczesną wiosną preparatu zawierającego nitrapirynę z nawozem azotowym zmniejsza wypłukiwanie azotanówo 30%.
Wypłukiwanie azotanów z niestabilizowanego azotu wynosiło 187 części na milion (ppm). Kiedy zastosowano preparat zawierający nitrapirynę, wypłukiwanie spadło do 131 ppm. Ponadto plony kukurydzy wynosiły 9,9 t/ha, a w przypadku kontroli –9,4 t/ha.
Nitrapiryna nie jest fitotoksyczna dla roślin uprawnych, niezależnie od tego, czy jest zastosowany przed siewem, po siewie, czy w trakcie wegetacji.
Śladowe ilości substancji aktywnej i produktów jej rozkładu pobierane przez roślinę nie przekraczają ustalonych poziomów pozostałości. Produkty rolne z upraw, w których zastosowano nitrapiryne , są w pełni dopuszczone do obrotu.
Najważniejszym wskaźnikiem skuteczności nitrapiryny jest zebrany plon – wyższy średnio o 7%. Dlatego tak istotna jest analiza plonowania podczas pierwszych prób/doświadczeń z nitrapiryną. Poza wyższym plonem można zanotować niższą wilgotność ziarna kukurydzy, większą zawartość białka i glutenu w pszenicy oraz wyższe zaolejenie nasion rzepaku.
Na niektórych polach można zaobserwować wizualne efekty jego działania objawiające się intensywniejszą zielonością i wybujałością roślin (np. w kukurydzy). Nie powinno się jednak traktować tego jako reguły i głównego wskaźnika świadczącego o skuteczności preparatu N-Lock™. Jego skuteczność potwierdzają badania i porównanie poziomu plonów przed i po zastosowaniu stabilizatora azotu N-Lock™.
